شهید آیت الله سید محمد باقر حکیم

در سال 1317 در جوار بارگاه ملكوتي امير‌مومنان در شهر نجف اشرف قدم به عرصه گيتي نهاد. ديدگانش را كه گشود، گنبد زيبا و طلائي امام اول شيعيان در قاب چشمانش جاي گرفت. او از همان آغاز كودكي به حوزه علميه رفت و تمام تلاش خود را مصروف آموختن علوم قديم و فقه اسلام نمود. پدرش «آيت‌الله سيد محسن حكيم» رهبر شيعيان مبارز بود، (1348-1333) او نيز در مكتب مبارزه درس آموخت و در جرگه مبارزان قرار گرفت و از سال 1335 فعاليت سياسي خود را آغاز نمود. وي پس از شهادت دوست و همرزم ديرين خود‌، آيت‌الله سيد محمد باقر صدر در سال 1358 به ايران مهاجرت كرد. آيت‌الله حكيم همواره موضعي ضدآمريكايي داشت و هميشه خواستار خروج دست‌نشانده‌ها و عوامل اين كشور در عراق بود، صدام به علت كينه و قساوت ديرينه خود با فرزندان زهراي اطهر (س) در سال 1361، 125 تن از اعضاي خانواده آيت‌الله حكيم را بازداشت و 29 تن از آنان را به شهادت رساند. برادر ديگرش (سيد مهدي حكيم) در سال 1366 توسط عوامل رژيم عراق در «سودان» به شهادت رسيد. آيت‌الله سيد محمد باقر حكيم در سال 1360 به همراه ياران همرزم و شيعه خود مجلس اعلاي انقلاب اسلامي عراق را بنيان نهاد و در سال 1362 به رياست اين حزب منصوب شد. سرانجام اين روحاني مبارز و فداكار پس از گذراندن 23 سال تبعيد در ايران در ارديبهشت ماه سال 1382 به ميهن خويش بازگشت و در روز جمعه هفتم شهريورماه سال 1382 پس از اتمام مراسم نماز جمعه هنگام خروج از «باب‌القبله» در حرم اميرمومنان (ع) به شهادت رسيد. عاملان اين فاجعه عظيم با قرار دادن بمب داخل ماشين آيت‌الله حكيم بار ديگر قساوت خود و مظلوميت فرزندان زهراي اطهر (س) را به جهان ثابت نمودند. از ايشان 40 كتاب و 10 مقاله فرهنگي به يادگار مانده است.